Helaas is er maar 1 verhaal ingezonden voor de wedstrijd.
Een poll om de winnaar te bepalen is dan ook niet nodig.
Galadriel bedankt voor je inzending en gefeliciteerd met je prijs.

Een zalig kerstfeest

“Stuur scherp naar bakboord!” Said was plots in een ruimtegevecht geraakt met een grote vloot kruiserschepen. “Hoe konden ze zolang onder onze radar blijven!” Het was oorlog, en bij oorlogen hoorden gevechten, maar Saids vloot lag zover van het front vandaan dat hij niet voorbereid was op een aanval, zeker geen verrassingsaanval als deze. “Zoek uit wie het zijn, en wel nu!” schreeuwde Said naar zijn eerste officier. Het bleef even stil en plots schoten daar weer honderden kruiserschepen langs met wat leek de snelheid van het licht. Uren gingen voorbij, en zowaar kreeg commandant Saids grip op het gevecht, maar veel van zijn schepen waren al gesneuveld. Het bleef stil aan beide kanten, die zich nu achter de grote puinbanken schuil hielden. Beide kampen stonden op scherp en er werd geschoten op alles wat vanachter het puin vandaan kwam.

Said had deze dag gevreesd. Hij wilde deze nutteloze oorlog niet vechten. Uren aan klikken werden teniet gedaan aan het bouwen van oorlogsmateriaal, wat na verloop van tijd toch verschroot zou worden. Het was uitzichtloos. “Stop het toch in de economie,” had Said tegen zijn opperbevelhebber gezegd, maar die wilde niet luisteren. “Eens een fleeter, altijd een fleeter, Said. Als je die high van een top-10 slag hebt gevoeld dan begrijp je me wel.” Said was met zijn gedachten bij de dag dat hij naar de uitersten van het universum werd gestuurd om de planeten van het koninkrijk te beschermen. Hij liet man en geadopteerde Aziatische kinderen thuis achter, op een planeet die zou worden vernietigd, verwoest achter zou worden gelaten door mannen met niets anders dan tijd teveel. “Zorg voor jezelf, ik red me wel,” had zijn man Oswald gezegd. Said had die laatste woorden gekoesterd, maar wist dat ze betekenisloos waren. Na precies 3 maanden en 8 dagen kreeg Said het nieuws binnen dat de hoofdplaneet was aangevallen. Niets stond nog overeind en er was geen enkel teken van leven. De kans was zeer groot dat zijn man en rekenwonders samen met de vele andere inwoners had leven hadden gelaten.

Jaren waren voorbij gegaan sinds die dag, Said had zich zelf met een van zijn vrouwelijke onderdaan Onna-Malou in het bed terug gevonden. Hij herkende zichzelf niet meer na die vreselijke dag. De waarschijnlijke dood van zijn Oswald, zijn man, had hem veranderd. Hij werd meedogenlozer, vijandiger naar de weinige vrienden die hij had en alles voor niets. Hij haatte zichzelf, maar nog meer haatte hij de oorlog. Maar dat alles betekende nu niets. Hij moest overleven. Hij moest overleven om zijn belofte aan Oswald na te komen. Het thuisbrengen van het onzichtbare goud, donkere materie, zodat ze daarna een zorgeloos leven konden leiden. Het kleine beetje hoop, dat Oswald en de Aziatische kindjes waren ontkomen aan de dood, hielden Joran in leven. “Het komt wel goed,” had Said zich meermalen in slaap gehuild.

Na bijna 24-uur geen teken van leven meer aan de andere kant van de puinbanken te hebben vernomen stuurde Said een klein verkenningsschip, de spionagesonde naar de andere kant. In enkele seconden was het echter gebeurd. Een harde knal klonk zodra de sonde de vijandige banken naderde. Said zag de sonde uit elkaar knallen en wist dat dit een lange strijd zou gaan worden. Dagen gingen voorbij, met kleine stoten van beiden kanten. Dagen veranderden in weken, die al snel maanden werden. De kleinere slagen wisselden af met grote slagen. Van het puin probeerde Said zijn schepen te verstevigen en te herbouwen. De eerste maanden had hij nog in contact gestaan met de hoofdofficier, maar nadat de communicatiekanalen volledig waren vernietigd kwam dat ook te vervallen. Said kon niet meer om steun roepen, geen versterkingen meer aanvragen. Voor de hoofdofficier was Saids divisie verloren gegaan. De toch al eenzame oorlog ver van het front vandaan werd daarom nog eenzamer en dwong hem tot improvisatie.

Het toch al koude universum werd op onverklaarbare wijze plots kouder. Het was een werkelijk natuurwonder, aangezien het wetenschappelijke gezien niet mogelijk was, maar toch gebeurde het. De wintermaanden waren aangebroken, en al snel werd het December. Said dacht terug aan de tijd dat hij samen met Oswald op kerstochtend voor de kerstboom zat, met daaronder de velen cadeautjes die ze voor elkaar hadden gekocht. Nadat alle cadeautjes waren uitgepakt en Said het al spannend wilde gaan maken in de slaapkamer haalde Oswald nog twee cadeautjes tevoorschijn. In die pakjes zaten hun Aziatische adoptiekindjesPoh en Ling. Na een aantal dagen door te hebben gebracht in het plaatselijke ziekenhuis wegens zuurstofgebrek mochten ze Poh en Ling ook daadwerkelijk weer mee naar huis nemen. Alhoewel beiden Aziaten voor het leven claustrofobisch waren geworden, waren de vier samen toch heel gelukkig, vredig.

“Vrede op aarde, vrede in het universum,” dacht Said . Met die gedachte deed hij wat geen enkele andere commandant gedaan zou hebben. Hij trok zijn ruimtepak aan en maakte met een wit dekbed en een ijzeren stang een soort witte vlag. Hij verliet het ruimteschip en baande een weg door het puin naar de andere kant van de puinbank. Met de witte vlag in handen zwaaide Said naar de verbaasde “vijanden”. Ook vanuit de andere kant kwam de commandant naar buiten. Het was commandant Levi, met wie Said in het verleden al eens te maken had gehad. Ze begroeven oud zeer en spraken af dat het Kerstfeest er een van vrede moest zijn. De bemanning van beide kampen kwam tevoorschijn vanuit de dekking en kwamen samen. Ze speelden ruimtevoetbal, gooiden ruimtestof naar elkaar en sommigen trokken zich terug naar het slaapvertrek om ruimtebordspellen te spelen. Kerst stond, zelfs in de uitersten van het universum, waar kerst voor hoorde te staan. Vrede.

Het geluid van de wind wekte Said. “Wat was dat nou voor droom.” Zijn nieuwe bed lag niet lekker. Hij mistte zijn hoogslaper. Said keek naar buiten en zag dat ze in een ware sneeuwstorm terecht waren gekomen. Op de slaapbank zag Said zijn enige en beste vriend Levi liggen. Hij en Levi hadden de avond ruzie gehad, over iets onbenulligs, Said wist allang niet meer waarom, maar hij wist dat hij boos was. Said klopte zijn kussen op en draaide zich nogmaals om, maar iets bleef hem steken. Was het dan niet zijn nieuwe bed?Said opende zijn ogen en zag Levi nog steeds liggen, zonder deken over zich heen. “Wat ben ik nou voor een vriend”, schaamde Said zich. Hij stapte uit zijn bed en nam zijn deken mee naar de slaapbank. Said ging lepeltje, lepeltje achter Levi liggen en trok de deken over beiden heen. “Vrede op aarde,” hoorde Said Levi fluisteren. “Vrede overal,” fluisterde Said terug. Plots was het alsof hij op een dek van wolken lag. De comfort aanvoelende wolk van het vredige kerstfeest, overal.